Zaken die ons raken

Gewoon?

ASSEN- Kon jij het ook niet uit je gedachten krijgen, vroeg mijn vrouw vanmorgen. Nee, zei ik. Het blijft maar steeds rondspoken. Het kwam zo: We waren in een supermarkt beland. Daar troffen we een medewerker, die een tijdje geleden in de buurt een kamer huurde. Een mijnheer waar we geregeld een praatje mee maakten. Nee, geen diepgravende of wijsgerig gesprekken. Gewoon wat vragen naar gezondheid, kinderen en zo. U weet wel hoe dat gaat. In datzelfde huis woonde nog een mijnheer. Waar onze gesprekspartner goed mee was bevriend. Een vriendelijke en goedlachse mijnheer die ook geregeld meedeed in de ‘gewone praatjes’.
Toen we naar deze mijnheer vroegen, betrok het gezicht van de man die we spraken. Hij is overleden, zei na enige aarzeling. Vragend keken we naar hem. Vol ongeloof. Hij begon aarzelend te vertellen wat zich allemaal had afgespeeld.

Ze waren elkaar wat uit het oog verloren. Een telefoontje. Kun je ook even langskomen, want ik voel me niet zo fit. Na overleg, de huisarts ingeschakeld. Ziekenhuis. Diagnose: darmkanker. Na 1 week in het ziekenhuis kwam hij weer naar z’n eigen kamer. Weer telefoontjes. Kun je me helpen? Opstaan lukt me niet meer, en ik moet naar de WC. Drie of vier keer per dag ging hij naar z’n vriend, om te helpen. De benen van de patiënt zwollen op. Huisarts en wijkverpleging ingeschakeld. Weer vrij onverwacht een extra telefoontje. Heb nu hulp nodig want ik moet zo nodig. Bij het helpen opstaan, zakte hij in elkaar. De wijkverpleegkundige kwam net binnen. Telefoon naar 112. Heel snel waren de huisarts, de politie en de ambulance aanwezig.
Helaas. Hij was overleden.
Onze supermarktmedewerker sprak met tranen in z’n stem. We waren en zijn diep onder de indruk, maar wat er boven uit steekt is de hulp die werd geboden. Wat geweldig dat deze mensen bestaan. Hulp bieden in moeilijke situaties. We moesten dit even kwijt.

Nee, buitengewoon!!!

Jaap Bouma.

Reageren Afdrukken