Stelvio.

ASSEN- De deelnemers aan de wielerwedstrijd ‘de Giro ’, moesten de Stelvio Pass beklimmen en weer afdalen. De Stelvio of Stilfzer Joch is een knoert van een berg weten we uit ervaring (2758 meter hoog en 48 haarspeldbochten volgens  Google). Twee keer zijn we daar boven geweest. Dat kwam zo:  We waren we op reis met de ANWB. Een caravantocht. U weet wel zo’n groep van ‘We zijn er bijna’. De eerste keer was het mooi helder weer. Boven was het koud maar wel helder en daardoor hadden we een prachtig en zeer indrukwekkend uitzicht. 
Ik was blij dat ik niet had hoeven rijden. Doodgriezelig met al die steile haarspeldbochten die heel snel na elkaar volgen. De buschauffeurs moesten de veringen aan de achterkant van de bussen hoger afstellen omdat de carrosserieën anders bij het dalen over het wegdek schuurden. Je mocht er alleen maar naar boven met speciale kleine bussen. Bij de tweede keer was het weer wat minder goed. Boven soms een dikke mist en daarna weer even helder. Spookachtig. Bij die groep was ook een mevrouw die, toen we boven waren en de bus mochten verlaten, niet naar buiten durfde. Ze had zo’n angst gekregen onderweg door het zien van de diepe afgronden dat ze helemaal overstuur was geraakt. Na veel huilen is ze omringd door een groepje medereiziger even naast de bus komen staan. Daarna vluchtte ze de bus weer in. Daarover zaten we te praten. Stel je voor dat je met een fietsje langs al die gevaren moet. Ook wij griezelen al bij de gedachte. Maar men zegt dat dit sport is. Het komt bij ons over als een levensbedreigende waaghalzerij. En dan moet je ook nog de snelste zijn op die fiets. We zeggen tegen elkaar: Dit is geen sport meer, maar spelen met mensenlevens. Maar, wij zijn dan ook geen wielrenners. We zijn alleen maar wat belegen en bezorgde mensen. Stel je voor dat je kleinzoon of kleindochter daar aan zou meedoen. Slapeloze nachten vermoed ik.
Waarom moeten veel sportgebeurtenissen gepaard gaan met dit soort levensbedreigingen?

Waaghalzerij is toch geen sport?

Jaap Bouma

ASSEN- Het is een wat moeilijk verhaaltje vermoed ik. Een dokter had aanvullende en nieuwe medicijnen voorgeschreven. Met de recepten naar de apotheek. Mijnheer, u kunt er even op wachten, zeiden ze. Ja, dat klopte. Thuis bleek dat ik van één soort medicijn te weinig had gekregen om het tot de volgende controle te kunnen ‘uitzingen’. “Daar bel ik wel over als het nodig wordt”, sprak ik met mijn vrouw af.
De volgende morgen een telefoontje van de apotheek. U hebt van één soort medicijn te weinig gekregen, was de boodschap. Wat een service, dacht ik.
Maar het medicijn dat de mevrouw noemde was in voldoende mate meegekomen met de levering. Van een ander soort medicijn was te weinig.
Tijdens het gesprek dat daar op volgde legde ik meerdere keren uit hoe het precies in elkaar stak. Afgesproken werd dat ik het medicijn dat ik te kort kwam nog even af zou halen.
Naar de apotheek. Het medicijn dat ik nodig had lag niet klaar. Wel het medicijn dat ik niet nodig had. Opnieuw legde ik uit hoe het in elkaar zat.
Na een uitgebreide discussie die keren werd herhaald, begon ik een gevoel van nijdigheid/boosheid te ontwikkelen.

Maakt u maar het medicijn dat ik nodig heb alstublieft klaar, maar het medicijn dat hier klaar ligt, mag u houden zei ik.Ik wacht wel even, voegde ik er aan toe. Na de zoveelste blik, die onbegrip weergaf, zei ik: Mevrouw u hoort wel, maar u luistert niet. Het eind van het liedje was dat ik inderdaad met het juiste soort medicijn de deur uitstapte. Wat duurde dat lang mopperde mijn vrouw die ‘even’ in de auto had zitten wachten, terecht. Het leven is soms weerbarstiger dan je vermoed, zei ik.

Horen is goed,  maar goed luisteren is toch beter.

Jaap Bouma.

‘Wij’ hebben gewonnen?

ASSEN- U herkent het waarschijnlijk wel. Dat vervelende gevoel en de vervelende beelden die maar niet willen verdwijnen. Ze zeuren als een latente hoofdpijn door je denken en doen. Ik heb dat met de beelden en het gedoe van het landskampioenschap van Feyenoord. Die professionele voetbalclub uit Rotterdam. Steeds zie ik de uitzinnige menigte en hoor ik het gejoel van de massa. Misschien ben ik daar wat overgevoelig voor. Het doet me denken aan al dat gedoe in en rond de tweede wereldoorlog. Al die mensen die aandachtig luisteren naar het gebral en opzwepend geschreeuw.u
weer naar het voetballen. Natuurlijk is er niks op tegen dat mensen ergens blij over zijn.
Natuurlijk willen ze dat vieren met z’n allen. Verstandelijk kan ik dat nog wel wat begrijpen. Maar het gevoel past er niet bij. Mensen die daarvoor hebben doorgeleerd zullen er wel verklaringen voor hebben vermoed ik.
Voetballen bekijk ik als volgt: Iemand(m/v) heeft veel geld. Hij koopt een voetbalclub , spelers en een trainer.
Alles van het beste en duurste. Die groep laat je spelen in een competitie.
Ze winnen. Was het dan het vele geld dat de doorslag gegeven heeft? Staan de mensen dan te juichen voor het ‘grote geld’?  Ik vermoed dat niet iedereen daar hetzelfde antwoord op geeft. De meesten zullen zeggen: Nou en! Onze club heeft gewonnen. Wij hebben gewonnen. Men identificeert zich met een groep. Men wil bij een groep horen. Dat was vroeger ook zo bij de kerk in het dorp. Bijna iedereen in het dorp hoorde daar bij. Daar wil je dan ook bij horen. Voetbal krijgt bij deze redenering bijna een religieus karakter. Ik kom er niet uit.

Maar, ik hou nog steeds niet van voetballen.

Jaap Bouma.

Winkel uit.

Dat regelen we wel even?

ASSEN- We waren aangeland bij de Albert Heijn winkel in de wijk Peelo. Er waren bonnetjes te ‘verdienen’. Die hebben blijkbaar een grote aantrekkingskracht. Dus kopen met ‘bonuskorting’ en bonnetjes. Als je een bepaald bedrag hebt besteed, worden die bonnetjes gegeven. Vooruit dan maar!
Bij de kassa was een mevrouw voor ons. Een dop op een fles met sinaasappelsap bleek lek te zijn. De kassamevrouw ging bellen. We moesten even wachten. Niks aan te doen en het is niet zo erg als je geen haast meer hoeft te hebben. Na enige tijd wachten en een tweede telefoontje kwam er iemand van de medewerkers met een dop voor de fles. ?
De oude dop, die ‘verzegeld’ vast zat werd verwijderd en de nieuwe, gebrachte dop werd op de fles gedraaid. Niet meer ‘verzegeld’. Toen ik daar over opmerkte dat je niet weet waar die ‘nieuwe’  dop vandaan komt en dat de aangegeven houdbaarheidsdatum nu ook niet meer geldig was, zei de kassamevrouw. ‘Dit is een nieuwe dop hoor!’ Of dat juist was kon niet worden vastgesteld. Maar laten we daar maar op vertrouwen. Toch heb ik mijn bedenkingen.Mijn werkzame leven speelde zich voor een groot deel af in de levensmiddelenbranche.
Daarbij had ik maken met de microbiologie en met de kwaliteitsbeheersing. Dit allemaal bij de productie van levensmiddelen. Met die ‘afwijking’ ben ik bij het beoordelen van dit soort voorvallen, opgezadeld. Noem het maar een ‘beroepsdeformatie’. Bij het bekijken van de beschreven werkwijze, komt dat verleden met al zijn ervaring weer bovendrijven. Daarom blijf ik er in geloven dat je een klant dit soort dingen niet mag aandoen. Je mag best ‘op de kleintjes letten’, maar daar mag de klant niet de dupe van worden.

Blijf kritisch.

Jaap Bouma

Van niks naar te veel?

ASSEN- Merkwaardig, ja hoogst merkwaardig gedoe rondom de ‘ijsbanen soap’. Zo noem ik de ontwikkelingen van de laatste tijd maar voor het gemak. Eerst is er een gedeputeerde die zeer ongelukkige uitspraken doet. ‘Wie het eerst komt, die het eerst maalt’, was de boodschap. De gemeenteraad in Hoogeveen regelt ,in vliegende vaart, flink veel geld als garantiestelling voor hun plannen.
Wedstrijd gewonnen denken ze.
Jammer, maar de gedeputeerde was niet goed begrepen. Hun plan zou als eerste worden behandeld, beweerde hij later. Verder had het geen betekenis. Assen broedde op een weerwoord. Dat is er nu gekomen. We gaan hoe dan ook door met onze plannen, zeggen ze. Als de Provincie niet met geld ( 5 miljoen euro) over de brug komt, dan doen we het zelf met de bouwfirma wel. We hebben er wel wat geld ( 2,5 of 5 miljoen euro) voor over. Zo gaat dat met onze belastingcenten. Als je met je nuchtere verstand naar dit soort dingen kijkt, dan komen de woorden ‘kinderachtig gedoe’ wat naar boven drijven. Straks heb je ijsbanen in Leeuwarden, Heerenveen, Groningen, Assen en Hoogeveen
Dat zijn er vijf stuks in het Noorden van ons land. Veel te gek denken we
Nooit goed rendabel te maken. 
We hebben hier in Assen het drama met ‘de Smelt’ nog redelijk vers in het geheugen. Dat heeft ons als burgers ook flink wat belastingduiten gekost. Dat hangt ons als bewoners van het Noorden weer boven het hoofd. Betalen omdat onze bestuurders meedoen aan kinderlijke ‘wij ook’ spelletjes? Nee toch! We zijn benieuwd of er ook nog bestuurders zijn die boven de partijen staan om dit gedoe in aanvaardbare en voor de belasting betalende burgers,  goede banen te leiden.

Ga niet uitglijden s.v.p. Het ijs is dun en glad.

Jaap Bouma.

=================

Zaken die ons raken

Zaken die ons raken

Een nieuwe lente een nieuw geluid?

ASSEN -  ‘Frankrijk breekt met het verleden’ kopt het Dagblad van het Noorden.(24-4-2017) Oude politieke partijen worden minder gekozen.Daarover zat ik wat te peinzen, toen ik mijn vrouw hoorde zeggen dat er nog wat klusjes voor mij klaar stonden. Tijdens die klusjes kun je heerlijk doorgaan met fantaseren is mijn ervaring. Stel je eens voor, dacht ik, dat in ons provinciebestuur het oude gedoe met gekonkel en geheimhoudingen verdwijnt. Dat het stopt met het laten verdwijnen van de miljoenen euro’s.
Misschien dat dan het vertrouwen in dat bestuur, dat nu voor veel mensen op een dieptepunt is aangeland, weer terugkomt. Stel je voor ……
Maar het kan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. We hebben een ‘tijdelijke’ nieuwe commissaris van de Koning nietwaar. Een man die het klappen van de zweep kent. Iemand met zoveel bestuurlijke ervaring weet ongetwijfeld hoe hij de bezem moet vasthouden om schoon schip te maken. Iedereen gaat weer doen wat nuttig en nodig is voor onze mooie provincie.
Alles wat er gebeurt wordt openlijk met elkaar besproken. Achterkamertjes worden omgetoverd in openbare ruimtes. Iedereen krijgt de juiste informatie. Niet meer ‘Wie het eerst komt die het eerst maalt’. Niet meer geld dat zomaar verdwijnt door het op een hobby lijkend gedoe van een directeur. Of geld dat verdwijnt naar iets wat achteraf en hoog gehalte aan  luchtfietserij blijkt te hebben gehad.
We verwachten veel van onze nieuwe commissaris van de Koning. Maar wie weet ….

Na de lente komt de zomer, toch….

Jaap Bouma.

Zaken die ons raken

Slim of toch smart?

ASSEN. We horen de laatste tijd geregeld de opmerking: Jullie moeten een ‘smartphone’ kopen. Die telefoon van jullie stamt nog uit het ’stenen tijdperk’. Er is volgens ons niks mis met onze telefoon. We kunnen er mee bellen en gebeld worden. Maar dat schijnt niet meer bij deze tijd te horen. We vroegen ons daarom af wat het verschil tussen een ‘smartphone’( smartfoon) en een iPhone ( eifoon) is. In de folders van de elektronica zaken kom je beide woorden geregeld tegen.
We vroegen het aan een kleindochter. Ja, zei ze: Er is een verschil. Iedere iPhone is een smartphone, maar niet iedere smartphone is een iPhone. Zoiets als: Alle varkens zijn dieren, maar niet elk dier is een varken. Dat laatste begrijpen we nog wel, maar met het eerste antwoord komen we toch wat in de verwarring. Met beide apparaten kun je behalve telefoneren ook nog naar het internet. Je kunt er foto’s mee maken, en je kunt er mee mailen, spelletjes doen, appen, (eppen), twitteren, en facebook of zoiets. Natuurlijk is dit lang niet volledig. Veel van die begrippen en mogelijkheden heb ik ooit eens voorbij horen komen.
Dat woordje ‘smart’ bij dit soort telefoons roept bij mij de gedachte op dat er veel ellende bij het gebruik  komt kijken. Net zoiets als bij een ‘smartlap’ of jammerliedje (levenslied). In het dikke Boek staat zoiets als: ‘Wie kennis vermeerdert, vermeerdert smart. ( Prediker 1:18). Dat zal dan wel smart in de gewone oude Nederlandse betekenis zijn, vermoeden wij. Maar hier hoort ‘smart’ bij ‘slim’.
Een nieuw Nederlands woord ingevoerd via de computer.Tegen mijn vrouw zei ik wijsneuzig: Een iPhone is een smartphone met een ei. Stilte, en een blik die alleen bij vrouwen past.

Onze oude telefoon doet het nog goed genoeg, denken we nu nog.
Diepe zucht.

Jaap Bouma.

Reageren Afdrukken